უსაზღვროების ნესტრით ვნებული

სტიქიონების კუშტი მხედარი

წუთისოფელზე გაავებული

თანასწორს თვისას დაეძებს ქარი.

„მუხავ, სადა ხარ ოხერტიალო,

ბრგეო თელავის გალავანივით.

ბერო რაინდო ალაზნიანო,

ველად გასულო ფალავანივით.

ტანით ღრუბლებში გადაზიდულო,

მხრებზე კუნთები გასხდეს კლდოვანი,

იუპიტერით შუბლდაღარული

ხარ მედიდური და ახოვანი.

თავზე ამაყად დაგყეფს არწივი

და მორჭმით პასუხს რად გაიჭირვებ,

მზეს ებჯინებნები ტოტებაწვდილი

თითქო მკლავებით ზეცა გიჭირავს.

მუხავ, შენს ნახვას არა ვგვიანობ,

სამამაცოთა ზნეთა მპყრობელი.

რომ შენს მკლავებში ავახმიანო

გარდასულ გმირთა საგალობელი.

ხეო, ზვარაკო, დაჭრილო ელვით,

მეხთამტეხელი ღმერთის ტარიგო,

გრიგალთა გვემამ როგორ დადრიკოს

ღვარად მომსკდარი რტოების ღელვა,

ტრიალ მინდორში დაგიმარტოვე,

უტეხად ქედი არ მოგიხარე,

მეკვეთე, მაგრამ დაძარღვულ რტოებს

ჯიქურ მკლავი ვერ გადავუხარე,

მე შეგისახლე ძალა ცხოველი

გიფოლადებდი ძვლებს კოჟრებიანს,

შეუმუსრავი ნაკვთი ყოველი

ჩემთან ბრძოლაში გაგკაჟებია,

ჭეშმარიტ შვებას სახემზიანო

შენი გვირგვინის ხავერდში ვპოვებ,

როს ზარებივით ავაწკრიალებ

ვარსკვალავებივით გამოსხმულ რკოებს.

მაგრამ სულ სხვაა შენი დუმილი,

და გარინდება გასაკვირველი,

როს იდუმალთა წვდომის წყურვილით

მიწის სიღრმეში შენ იმზირები.

მაშინ მიმწუხრის აბნევ ფლუიდებს,

გულს ამოისკვნი სხვაგვარ კილოზე,

მეც ვირინდები, როგორც დრუიდი,

რომ შენს ჩეროში გულით ვილოცო.