ბატონიშვილს გული უწუხს

მარტო ვეღარ სძლებს!

უგვირგვინოდ ბაღში დადის,

რჩეულს სევდა სძლევს.

სდუმს ხუმარაც, აღარ ამობობს

იგავ-არაკებს...

თავს ყორანი დასტრალებთ,

შავი შავად ჰყეფს!

ბატონიშვილს გული უწუხს,

მარტო ვეღარ სძლებს!

ავად არის დედოფალი,

ფერმიხდილი წევს.

გრძნობს, საყვარელს დაშორდება,

ჩუმად ცრემლი სჩქეფს!

ბატონიშვილს გული უწუხს,

მარტო ვეღარ სძლებს!

სეფე ქალნი ქვითინებენ,

ტირილი აქვთ რძლებს!

გლოვის ზარი ჩამორეკეს,

თალხს აცმევენ ღერბს.

ბატონიშვილს აღარ სძინავს,

გულხელს დაიკრეფს...

ყორანი კვლავ დაყიალებს

და ყარყუმი ჰყეფს!