მინდვრებისაკენ მიწის სურნელი

მეძახის ქუჩის გნიასით დაღლილს,

უნდა დავაგდო შეუბრალებლად

ქალაქი - დიდი, პირქუში სახლი.

სად ათასგვარი უცხო ხმები და

გულგრილი მზერა მარტყია ირგვლივ

და სადაც სხვისთვის არვინ იმეტებს

თუნდაც დამჭკნარი ფოთლების გვირგვინს.

აქ ცას შემთხვევით მაშინ თუ ვამჩნევ,

როდესაც ელვის გააპობს ბზარი

ან როცა ვინმე მოულოდნელად

მეძახის ზემო სართულზე მდგარი.

მინდვრებისაკენ, რადგან ფესვების

დათმობა თურმე ძნელია ერთობ,

ეს საუკუნეც იქ დაიბადა,

სადაც ბალახის სანთლები ენთო.

მაგრამ, ო, ახლა მის რკინის მკერდზე

ძნელად იპოვნი საზრდოს და საფარს

და ასუფთავებს ძველ ხსოვნას ჟამი,

როგორც ბეჯითი მოსწავლე დაფას.

და თუ ბოლომდე ვეღარ მოვიკლავ

ძიების ჟინს და განწმენდის სურვილს,

იქნებ იქ, დიდი ხეების ჩრდილში

ცოტა ხნით მაინც მოვითქვა სული.