|
ვეღარ გიშველეთ… ბრჭყალებს გცემდა სიცხის მამალი, გაცუდდა ყველა აქიმობა, ყველა წამალი. წუხდი, შფოთავდი, ილეოდი, როგორც ცისკარი და ბოლოს უღვთო ტკივილებით განაწამარი, ღმერთს შეებრალე და სიკვდილი გამოგიგზავნა, როგორც ყველაფრის უებარი, ნაღდი წამალი. |
პოეზიის გვერდი • • •  • • • შოთა ნიშნიანიძის პოეზია |
