ვიყავ შენებრი

ანაშენები,

ყველგან შემქონდა

ცეცხლი მშვენების.

დავტოვე ქვეყნად

მხოლოდ ნაცარი,

დამიდგა ღამე

უზარმაზარი.

* * * * * * * *

მწარე კვნესით დავმარხე

იმედები ხვალისა,

სიცოცხლეში რა ვნახე

ან რამ წამახალისა.

შემიყვარდნენ ლექსები

ვით ბაგენი ლალისა,

აწი რას მოვესწრები,

სიკვდილმა გზა დანისლა.

* * * * * * * *

მგზავრო, შეჩერდი! გთხოვ, დამაკვირდე,

იქნებ გახსოვდეს ჩემი სახელი.

ქება-დიდებით შენ არ გაკვირდე,

წარმავალია სუყველაფერი.

დავკარგე ძმები, ამხანაგები,

გულიც გამიქრა აღარ მიკვნესის,

ერთ დროს მეც ვიყავ კაცი საქები,

დღეს ხომ მიყურებ, მტვერად ვიქეცი.