გამიშვი, ქარო, იწამე ღმერთი!

მე შუაღამის მძევალი მქვია,

ხედავ, მკვდარ პოეტს რა დამემართა

და შუაღამემ სად დამითრია?

დღეს ჩემს სხეულში სუნთქვა გაქვავდა...

ძვლებზე ლექსების სარეცხი მოჩანს.

თან აფრიალებს ჩემს ლექსებს ქარი.

განთიადამდე, ნეტავ, ვინ მომკლავს?

გუნდის ხეები მომდევენ უკან,

ანთებულ სანთლებს აქრობენ გზებზე.

ბინაში კარებს აკაკუნებენ,

ღმერთო, სიცოცხლე რად მომაბეზრე!

რად დავიღუპე საქართველოში?

წყეული იყავ, დედავ ცოდვილო,

რად გამაჩინე ამ სამრევლოში,

რა მქონდა ქვეყნად სამოციქულო.

მეყასბედ ჯობდა, რომ ვგდებულიყავ,

ანდა მეარღნედ ოჩას დუქანში.

მე გრიგალების მძევლად ვიყავი

და ლექსს მაჭრიდნენ ტანზე დუქარდით.

კარს ნუ აწვები, ქარო ტიალო,

გამიშვი გარეთ, ნუ დამატყვევებ!

ქარიშხალია. გზებზე ტრიალებს

და ღრიანცელი გაუდით ტყეებს.