ჰოი, ღილღოს დაღრუბლულო ზეცავ,

დააწვიმე მწირ აულებს უწმინდესი ცრემლი,

ნუ მოიხსნი თეთრი ნისლის ზეწარს,

შენს ვაებას ჩამოაგავს მათი თალხი რამლი...

ამ აულებს ახლაც ახსოვთ, ზეცავ,

ქისტის ქალის - ჰადიშათის, გაღიმება მწირის...

დღეს ის ქალი სად დაგოგავს, ნეტავ,

სად იგონებს მშობელ მთებს და უსასოოდ ტირის...

იქნებ ჩაქრა თვალთა მისთა ღვარი,

გამოაკლდა დობილებს და შეერია ქაოსს...

დააწვიმე მწირ აულებს ცვარი,

ჰოი, ღილღოს დაღრუბულო ცაო!