საფიცარო დედასავით,

მზის შუქივით სანატრელო,

ნეტავ იმას, სულ პირველად,

ვინც გიწოდა საქართველო.

ნეტავ იმას, ვინც პირველად,

შენთვის თავი გაიმეტა

და მტრის ისრით განგმირულმა

დაიკვნესა: ვაი დედა!

ნეტავ იმას, ვინც პირველად

გითხრა სიტყვა საალერსო:

საქართველოვ, ვენაცვალე

შენს ჯადოსნურ მთას და ველსო.

ნეტავ იმას, ვინც პირველად,

დაგიჩოქა, თაყვანი გცა

და იმედად გაიხადა,

საქართველოს მაღალი ცა.

საყვარელო დედასავით,

მზის შუქივით სანატრელო,

მეც პირველად ვამბობ თითქოს:

- საქართველო... საქართველო...