დავხარჯე გულის ზოდები,

ვწვი ოცნებათა ზვინები...

ლექსო, მიდექ და მოდექი,

სამშობლოს შეეძინები..

ჩემ სიტყვას ზრდიდა ნაჟური

რძეგავსილ კვირტის ძალების,

ყამირის ღონე ვაჟური

და დედის ბოსტნის კვალები...

დამიწრთო სიტყვა მედგარი

ქართლის ნიავის ჩურჩულმა,

და გულის შუქი მფეთქავი -

მშობელ ცამ გადალურჯულმა...

გული გაზაფხულს მიკრულა

და ვგრძნობ არასდროს მოვკვდები...

გულში მინთია ცისკრულად

აპრილის თეთრი ტოტები...

ოცნების ვხარჯე ზოდები,

გულის გადავწვი ზვინები,

ლექსო, მიდექ და მოდექი,

სამშობლოს შეეძინები!